Hoe kan je iemand helpen, die niet geholpen wil worden?

05 Jul Hoe kan je iemand helpen, die niet geholpen wil worden?

Voor het eerst dit jaar was het einde van het schooljaar niet lekker druk maar stressvol. Drie weken voor het eindrapport bleek de kans groot dat mijn zoon zou blijven zitten. Een jongen van 1,87 die zou moeten doubleren in de 2^e leek me geen optie. Ik maakte tijd, stond voor hem klaar en wist precies wat te doen. Maar mijn zoon liet de hulp niet toe.

Toen ik nadacht over dit probleem, dacht ik aan de wijze waarop ik met dit soort zaken omga in mijn werk. In mijn werk begeleid ik afdelingen en mensen waarbij het in eerste instantie ook lijkt alsof ze geen hulp willen. En toch krijg ik het daar voor elkaar. Wat doe ik daar anders dan thuis?

In mijn werk ga ik in gesprek. Ik oordeel niet, maar benoem wat ik zie en vraag naar de zienswijze van de ander. Vanuit interesse, met verwondering en met aandacht voor de ander ontstaat er een dialoog. Een contact op basis waarvan er soms ruimte en vertrouwen ontstaat om een zorg of onzekerheid te benoemen. En daarmee een verbinding  op basis waarvan  de ander geheel vrijwillig kan vragen naar mijn advies of suggestie. En pas dan, alleen dan, kan ik helpen.

Hoe anders deed ik dit thuis met mijn zoon. Ik begon over zijn slechte werkhouding, het negatieve eindscenario en de gevolgen daarvan. Ook gaf ik hem instructie hoe te werken, legde hem dit op en rekende hem hierop af………

Het besef dat je alleen kan helpen als de ander het wil, maakte dat ik het anders ben gaan aanpakken met mijn zoon.

Ik noemde de feitelijke situatie (zijn mentor had gebeld met de mededeling dat hij zou kunnen blijven zitten) en vroeg hem wat hij daarvan vond (is het voor jou okay om te blijven zitten,  naar een andere school te gaan of wil je werkelijk over en op deze school blijven?). Ik wilde echt weten hoe hij het zag. Zonder oordeel, vanuit interesse en verwondering.

En toen ontstond er contact met mijn zoon! En bij hem het besef dat hij hulp nodig had om over te gaan. Hij vertelde dat hij snel afgeleid is en dat hij moeite heeft met plannen. Hij durfde dit zo open en eerlijk te vertellen, omdat hij merkte dat ik niet oordeelde, maar probeerde te snappen wat er nu zo lastig voor hem was bij het leren. En zo zijn we begonnen met een andere manier van helpen. Helpen als de ander het vraagt, daar waar de ander moeite ervaart en met de vrijheid het eventueel toch anders te doen.

Vandaag hoorde mijn zoon dat hij over is! Dat is een fijn eindresultaat. Maar het mooiste is dat ik beter zie wat de kwaliteiten van mijn zoon zijn en dat ik mee heb mogen bedenken hoe hij via zijn sterke kanten zijn minder sterke kanten kon verbeteren.

Met die energie en voldoening gaan we de zomer in!